De Kinderdoop

Tijdens een ritueel dat kinderdoop genoemd wordt, vindt er iets merkwaardigs plaats. Ouders brengen hun pasgeboren zuigeling naar de kerk, en daar staat een dominee die het krijsende schepseltje een paar druppels water op het hoofdje sprenkelt terwijl hij een geloofsformule uitspreekt.

Het merkwaardige is niet alleen dat de dominee die normaal gesproken een zwart gewaad draagt nu in een wit gewaad aantreedt, maar ook dat het een gewoonte is geworden in het westerse christendom dat christelijke ouders het aan een dominee overlaten om hun pasgeboren kind officieel een naam te geven.

Het geven van een naam aan een kind wordt¹ in de Engelse taal Christening a child genoemd. Iemands voornaam heet in Engelssprekende landen a person’s Christian name.

Het kind krijgt dus een paar spetters water op het hoofd, en een naam. En de gemeente zingt amen. En “prijs de Heer,” die overigens al zeventienhonderd jaar weliswaar geprezen wordt, maar het al die eeuwen zijn zonder zijn eigen naam moet doen.

Gelovige christenen geven toe, belijden zelfs, dat hun pasgeboren kind de levensadem heeft gekregen van de allerhoogste elohiym, of god, maar terwijl ze daar bijeen zijn om dat kind een eigennaam te geven, blijven ze die hoogste elohiym stug als een anonieme God beschouwen en vinden ze het zinvol en vroom om hem met de nutteloze titel ‘Heer’ te blijven aanspreken.

Bedankt voor de levensadem van onze zoon of dochter, God, en fijn dat we in uw aanwezigheid onze zoon of dochter nu een naam mogen geven, maar u zult ons hopelijk niet kwalijk nemen, dat we uw eigen naam voorlopig nog niet teruggeven. Vanwege onze tradities, ziet u. En omdat we die tradities graag in ere willen blijven houden, daarom moet u het maar blijven doen met ‘heer’ of ‘lord’ of ‘adonai.’

Opzettelijke naamsverwarring

Christenen laten het aan een religieus leider over om hun kersverse kind een naam te geven. Die religieus leider behoort tot de wereldwijde groep mensen die zich christenen noemen. Of Christenen, want zelf schrijven ze het graag met een hoofdletter.

Deze christenen hebben de oorspronkelijke eigennaam afgepakt van de Hebreeuwse persoon naar wiens Griekse titel khristos ze zichzelf hebben genoemd. In plaats daarvan hebben ze die Hebreeuwse persoon een andere naam gegeven, te weten de Griekse term iesous (hetgeen ‘heil Zeus’ betekent) nadat ze deze eerst nog even hebben verbasterd tot Jezus of Jesus.

De kinderdoop van het christendom is dus ook merkwaardig omdat het een ceremonie is waarbij het uitgerekend gaat om het geven van een eigennaam aan een kind, terwijl datzelfde christendom al eeuwen bezig is met het laten verdwijnen van de eigennamen van de god van het christendom, alsmede van de zoon van de god van het christendom, die ze overigens ook tot god hebben bestempeld.

Namen van YHWH en Y’hoshua

De Hebreeuwse naam van de maker van hemel en aarde werd vervangen door de vertaling van de titel van een afgod, terwijl zijn titel werd vervangen door de westerse verbastering van de naam van die afgod, en wel dusdanig, dat zowel de titel als de naam van die afgod na deze ‘overdracht’ niet meer van elkaar onderscheiden kunnen worden, omdat de titel ook vaak als naam wordt gebruikt en de naam vaak als titel.

Vind je dit ingewikkeld? Goed, want dat was de bedoeling.

De maker van hemel en aarde is Elohiym (zijn titel) en hij heet YHWH (zijn naam). De bijbel refereert honderden keren aan de maker van hemel en aarde met de combinatie van titel en naam: YHWH Elohiym. Nu wordt er in de bijbel ook een paar keer gesproken over afgoden, en één van die afgoden is Ba’al Gawd, hetgeen letterlijk vertaald kan worden als ‘de HEERE God.’

Wat de vertalers van de bijbel hebben gedaan, in alle talen waarin ze de bijbel hebben vertaald, tart ieders gevoel voor betamelijkheid en eerbied. Behalve als je begrijpt dat bijbelvertalers in dienst zijn van de tegenstander van de maker van hemel en aarde, dan is het opeens volkomen begrijpelijk.

Kijk, de bijbelvertalers hebben overal waar de combinatie YHWH Elohiym in de tekst voorkomt, die woorden geschrapt, en ze hebben er de combinatie de HEERE God voor in de plaats gezet.

Dus het woord ba’al, hetgeen ‘heer’ betekent en een titel is, leverde de vervanging voor de naam YHWH, en de schrijfwijze van de naam Gawd werd veranderd in God en werd de officiële vertaling van de titel elohiym. En om hun ‘eerbied’ voor YHWH te demonstreren hebben ze de titel ‘Heer’ niet alleen van een aanvangskapitaal voorzien, maar helemaal met hoofdletters geschreven, als ‘HEERE.’

Eenzelfde truuk hebben bijbelvertalers en theologen toegepast om de werkelijke naam van de zoon van YHWH te laten verdwijnen. De zoon van YHWH heet Y’hoshua. (Of Yahushua.) Die zoon is de beloofde messias. Het woord ‘messias’ is een titel, afgeleid van het Hebreeuwse woord mashiyach. Het Griekse woord voor messias is khristos, dat in Westerse talen iets anders wordt geschreven, als Christus, of Christ. Dit zijn dus titels, geen namen.

Gelijktijdig heeft men de Hebreeuwse naam Y’hoshua in de Griekse manuscripten van het Nieuwe Testament als Iesous opgenomen. De naam Y’hoshua betekent ‘YHWH redt’, de naam Iesous betekent ‘Heil Zeus.’ Hierover bestaat geen enkele twijfel, alleen massale ontkenning en collectief wegkijken. Bij de latere vertalingen van de bijbel werd de naam Iesous verbasterd tot Jezus of Jesus, en de titel Mashiyach werd in verbasterde vorm Christus of Christ als achternaam toegevoegd aan de voornaam Jezus.

Men noemt de zoon van YHWH in het christendom dus Jezus Christus of Jesus Christ en daarvan zijn alleen nog maar de letters ‘s’ en ‘h’ van de originele naam behouden. Met die letters kun je overigens het geluid sssshhhhhhh aanduiden, van stil zijn, niet over praten, niemand mag het weten.

Listig hè? Welnu, dat is nou bijbelvertaling en theologie.

De essentie van de kinderdoop.

1. Christenen gaan naar de kerk om daar hun kind een naam te geven. Christening the child.
2. Ze bedanken daarvoor de anonieme schepper die ze weliswaar HEERE God noemen maar wiens werkelijke naam ze zeventienhonderd jaar geleden hebben afgepakt.
3. De persoon naar wie ze als groep worden genoemd, hebben ze ook een andere naam gegeven, te weten de naam Iesous die verwijst naar een god die ze niet bij naam mogen noemen, welke naam ze vervolgens weer verbasterd hebben tot Jezus.
4. De christenen houden dus een ceremonie om hun kind een naam te geven en dat doen ze in een kerk waarin ze de God eren die zijn eigen naam is kwijtgeraakt door toedoen van de bijbelvertalers, en waarin ze diens zoon eren wiens naam de religieus leiders hebben ingeruild voor de naam van een afgod.

De diefstal van de namen van ‘God’

YHWH Elohiym heeft zijn eigen zoon een naam gegeven, Y’hoshua. Hij heeft door een engel die naam aan de moeder, Miryam, meegedeeld. Heeft de Elohiym die hemel en aarde gemaakt heeft, het recht om zijn eigen zoon een naam te geven, of niet soms?

Ja, zeg ik.

Nee, zeggen de paus en de bischoppen en de pastoors en de dominees en de professors aan seminaries. Nee, zeggen miljarden christenen in navolging van hun geestelijk misleiders, en vervolgens gaan die christenen naar de kerk, waar ze hun eigen zoon zoon of dochter wel een naam geven, onderwijl de anonieme god wiens naam ze hebben afgepakt dankend voor het offer van zijn zoon wiens naam ze hebben veranderd in de naam van een afgod.

Begrijp je nu waarom christenen de meest hypocriete personen zijn op aarde?

Het gekke is, ze weten het zelf niet! Ze hebben geen idee wat ze aan het doen zijn!

Het interesseert ze ook niet, want die naamloze god houdt toch wel van hen, zo maken ze zichzelf wijs, en hun zonden zijn ook al vergeven door het offer van de zoon met de verkeerde voornaam en de zelfbedachte achternaam.

Maar ondanks dat het ze niets interesseert, wanneer iemand opstaat die het hen wil uitleggen, dan laait de weerstand op. Dan zijn al die christenen, die zich in 33600 verschillende kerkgenootschappen hebben verdeeld, ineens verenigd in grote eensgezindheid: hou je mond!

Het christendom is de religie van de geïnstitutionaliseerde diefstal van de naam van god.

De formule van de kinderdoop

Ook veel mensen die geen aanhangers zijn van de christelijke religie zijn wel eens geconfronteerd met de formule die de dominee uitspreekt bij het geven van een naam aan een pasgeboren kind. De dominee doopt het kind in de naam van de vader en de zoon en de heilige geest!

• Mensen hebben de naam van de vader afgepakt en onder hun sandalen vertrapt.
• Men heeft de naam van de zoon veranderd in de naam van een afgod.
• Men is nooit toegekomen aan het geven van een naam aan de heilige geest.
• En dan staat de hele gemeente op, geeft elkaar de hand, en ieder bidt hardop, samen met zijn naaste, “In de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest…”

Het instituut christendom staat al geruime tijd op instorten. Wij gaan nu meemaken dat het finaal in elkaar zucht. Ja, zucht, want er komt geen knallende instorting. Het christendom dooft met een sisser, nauwelijks hoorbaar. In Frankrijk worden twee kerken per dag vernield of beschadigd. Iedere dag, al jaren lang, en bijna niemand in Nederland die het weet of opmerkt. In Canada moeten de kerken van de overheid sluiten. In Engeland en Schotland mogen dominees niet meer uit de bijbel voorlezen als het een passage betreft waar een minderheid aanstoot aan kan nemen. En in Nederland doen de dominee’s uit zichzelf de kerken op slot.

Het christendom is al bijna uit West-Europa verdwenen. En daarmee komt er ook een einde aan de grenzeloze hypocrisie van de naamgeving tijdens de kinderdoop.

❧