Geloof in de Opstanding

Geloof in de opstanding der doden

Christenen geloven in de opstanding der doden. Er is geen christen op aarde die ooit iemand uit de doden heeft zien opstaan, en het is dus een keus van iedere christen om te geloven dat zoiets als een opstanding der doden in de toekomst zal gaan plaatsvinden. Net zoals het een keuze is van atheïsten, om te geloven dat het niet zo is.

Dit christelijk geloof in de opstanding uit de doden hangt nauw samen met een veel wijder verbreid geloof in het voortbestaan van de ziel na de dood van het lichaam.

Door de hele geschiedenis is voor christenen het geloof in de opstanding uit de doden mede gebaseerd op het argument dat Y’hoshua HaMashiyach gebruikte om de theologen van zijn tijd te wijzen op de onderbouwing zoals die in de Schriften staat. En Y’hoshua voegde er destijds aan toe, dat de theologen die het niet geloofden, zeer dwaalden, omdat ze de Schrift blijkbaar niet kenden. Je zou dus verwachten, dat theologen in onze tijd daar niet nog eens een keer aan gaan morrelen.

Maar dat doen ze nou juist wel! Dus net als de Sadduceën¹ van vroeger afdropen omdat ze het argument van Y’hoshua niet konden weerleggen, zal ik hier datzelfde argument herhalen (en kort toelichten), opdat ook de theologen van nu mogen inzien, dat zij het fundament onder het geloof in de opstanding der doden wegslaan wanneer ze uitgerekend die tekst verdraaien die Y’hoshua aanvoert om te bewijzen dat Elohiym doden zal opwekken!

de Elohiym van Avraham

En Jezus, antwoordende, zeide tot hen (de Sadduceën): Dwaalt gij niet, daarom, dat gij de Schriften niet weet, noch de kracht Gods? […] Doch aangaande de doden, dat zij opgewekt zullen worden, hebt gij niet gelezen in het boek van Mozes, hoe God in het doornenbos tot hem gesproken heeft, zeggende: Ik ben de God Abrahams, en de God Izaks, en de God Jakobs? God is niet een God der doden, maar een God der levenden. Gij dwaalt dan zeer.

— Markus 12: 24-27 - Satenvertaling

Waar gaat het nu precies om in deze tekst? Y’hoshua betoogt dat Elohiym tegen Mosheh heeft gezegd, dat hij de Elohiym van Avraham is, waarmee hij dus niet de Elohiym van Avraham was. En waar het om gaat, is dat Elohiym dit zei toen Avraham al gestorven was, waaruit kan worden afgeleid dat Avraham nog bestaat.

Ten tijde dat Avraham op aarde rondloopt, is Elohiym de ‘Elohiym van Avraham’. Toen Elohiym tegen Mosheh sprak, en Avraham lang daarvoor in het dodenrijk was afgedaald, sprak Elohiym dat hij nog steeds ‘de Elohiym van Avraham’ is. Want ook al verblijft Avraham in het dodenrijk, zijn ziel, zijn essence, zijn ik, zijn persoonlijkheid, bestaat nog steeds. Dat is immers voorwaarde voor het kunnen opstaan uit de doden. Wanneer straks die opstanding zal plaatsvinden, dan is Elohiym nog steeds de ‘Elohiym van Avraham’.

Y’hoshua over Avraham

In een gesprek dat Lukas heeft opgetekend, vertelt Y’hoshua over een rijke man en een arme bedelaar genaamd Lazarus, die elkaar in het dodenrijk ‘tegengekomen’. De rijke man ziet de arme bedelaar in de armen van Avraham; de rijke man praat met Avraham en Avraham geeft antwoord.

Hoe kan Avraham antwoord geven indien hij niet (meer) bestaat? En denk niet dat dit een gelijkenis was, het is de enige van deze vertellingen van Y’hoshua waarbij niet staat dat het een vergelijking is. Zelfs de NIV is door het uitblijven van het opschrift ‘vergelijking’ in verwarring en schrijft: “If this is a parable, it is the only one in which Jesus gave a name to one of the characters.” (NIV, @1540)

If this is a parable… Indien dit een gelijkenis is. Inderdaad! Want het is geen gelijkenis! Y’hoshua vertelt een waargebeurd verhaal om ons niet alleen duidelijk te maken dat er in het dodenrijk twee regio’s zijn, maar hij voert ten tweede male Avraham ten tonele om te leren dat deze zich in het dodenrijk bevindt, en dat zijn persoonlijkheid ondertussen nog steeds bestaat.

❧